Laboratorietester

PCR: (Polymerase Chain Reaction) er enkelt sagt ein analysemetode som finn genetisk materiale (DNA) frå bakterien i prøver. Det er ofte lav treffprosent på denne analysemetoden, særleg i blodprøver. Det er lite bakterielt DNA i blod, bakteriane er ofte etablert i forskjellige vev, og vil ikkje vere i sirkulasjon i blodet i store nok mengder konstant. Dette betyr at det er liten sjanse for å finne bakterien sjøl om den faktisk er i kroppen. Men: positivt svar er så nært som det er mulig å kome til bevis for infeksjon. Får du negativt svar så beviser det ikkje noko anna enn at dei ikkje klarte å finne det. Om PCR: http://no.wikipedia.org/wiki/PCR

PCR-teknologien er i rivande utvikling, og foreløpig siste generasjon er RealTime PCR. Ved bruk av RT PCR går heile prosessen i lukka miljø, og faren for tilfeldig forurensing på laboratoret blir dermed mindre (ved gode rutiner omtrent null).

Kvart laboratorie har sine egne – ofte patenterte – rutiner rundt PCR-analyser. Dette går både på metodikk for å ekstrahere DNA frå materialet, og på primer (‘mal’) som blir brukt. I praksis betyr dette at sensitivitet kan variere betydeleg mellom laboratoria.

PCR-teknikken gjer det mulig å duplisere ørsmå mengder DNA. Forutsatt at PCR kan levere tilstrekkelige mengder materiale, kan mange laboratorium tilby sekvensiering av DNA. Ved hjelp av sekvensiering kan den ‘genetiske strekkoden’ lesast, og du har grunnlag for å bestemme art / strain.

RealTime PCR har gitt fleire nye muligheiter i forhold til tidlegare generasjonar – lavare risiko for tilfeldig forurensing er nemnt. RT PCR gir (i alle fall i prinsippet) også muligheiter for kvantifisering. Dette er relativt nytt, og det blir på fleire hald jobba med metodikk og rutiner for å tilby dette som rutinetesting, og som støtte for å evaluere behandling. Så langt vi veit er dette eksperimentelt, og foreløpig ikkje implementert som kommersielt tilbud.

Immun fluorescens er ein anerkjent metode for å påvise bakterien. Denne teknikken går ut på å ”merke” bakterien med fluorescerende farge, som lyser opp når ein studerer preparatet i spesielt mikroskoputstyr. Dette er ein sikker metode for påvisning, men er ikkje brukt i standard diagnostikk. Om immunofluorescens på Wikipedia

Dyrking av bakterien har i praksis vist seg å vere ein lite egna metode for å påvise infeksjon. Årsaken til dette er at det er vanskeleg å finne eit godt og stabilt dyrkingsmedium, inkubasjonstida er lang og heile prosessen er svært arbeidskrevande, og alt i alt har metoden lav sensitivitet. Men: Om bakterien skulle bli påvist gjennom for eksempel dyrking og påfølgande PCR, så er dette eit udiskutabelt bevis for infeksjon.

Om dyrkingsmetode og medium

WB (Western Blot): blir mest brukt til å bekrefte positive funn i ELISA/EIA, og gir meir detaljert informasjon om antistoffa. Det er ein teknikk som kan identifisere antistoff (protein) som er spesifikke for Borrelia. Ulike karakteristiske protein for bakterien er fordelt på ein test-strip, dersom serumprøven inneheld antistoff mot desse proteina vil det danne seg tydelege band på test-stripen. Det er desse banda vi meiner når vi snakkar om p31, p39, p41, og så vidare. Utfordringa med metoden er å tolke resultata, å vite kva for band som er viktige. Det blir sagt at IgM tyder på pågåande infeksjon, men at IgG tyder på tidlegare infeksjon. Det blir ofte sagt at nivå av IgG vil vere vedvarande hos pasientar som har hatt infeksjon, og at IgG derfor ikkje kan brukast som indikasjon på aktiv infeksjon. Det er likevel erfaringar som tyder på at dette ikkje alltid stemmer. Western Blot er tilgjengeleg i fleire kommersielle laboratorium. Om WB på Wikipedia

Prinsippet for denne testen er at ein isolerer og oppkonsentrerer lymfocyttar frå friskt blod og undersøker om dei ”kjenner igjen” typiske protein frå bakterien. Desse proteina kan vere rekombinante antigen, dvs. at det er protein som er laga ut frå den kjente genetiske koden til ein del typiske protein frå bakterien. Hvis lymfocyttane reagerer kraftig på antigena, blir det tolka som at det er svært sannsynleg at pasienten har ein aktiv infeksjon. Denne metoden er ikkje i bruk i Norge, men er tilgjengeleg i fleire kommersielle laboratorium i Europa.

• CD57 er ei undergruppe av NK (Natural Killer) celler, som er ein del av kroppens immunforsvar. Mange legar som behandlar pasientar med kronisk Lyme Borreliose har erfaring for at nivået av CD57 kan vere svært lavt hos desse pasientane, og at dette er karakteristisk for Lyme Borreliose. Det er lite publisert vitenskapleg dokumentasjon for denne samanhengen, men mange legar meiner likevel at dette er eit godt hjelpemiddel både som støtte for diagnostisering og for å evaluere effekt av behandling for Borreliose.
  Les meir